Η απώλεια είναι δύσκολη και μπορεί να γίνει δυσβάσταχτη και ανυπόφορη αλλά δεν πρέπει να αφήνουμε το πένθος να κυριαρχεί. Υπάρχει λόγος που είμαστε εν ζωή και πρέπει να τον αξιοποιήσουμε! Πολλές φορές οι άνθρωποι που βιώνουν απώλεια αισθάνονται ότι κανείς δεν μπορεί να τους κατανοήσει («Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει…») ενώ όποια συμβουλή και αν δεχτούν, την απορρίπτουν ως κακή και αφελή. Όμως, η συναναστροφή με άλλα άτομα (οικογένεια, φίλους) δίνει την ευκαιρία στο άτομο να μοιράζεται τα συναισθήματα του/της και να νιώθει στήριξη και φροντίδα. Η σκέψη του τι θα γινόταν αν, είναι κάτι που ταλανίζει πολλούς ανθρώπους σε πένθος αλλά είναι ουτοπική και δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά ψεύτικες ελπίδες. Η ζωή μετά την απώλεια δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια και το άτομο, μην έχοντας άλλη επιλογή, θα πρέπει να συνηθίσει να ζει μία διαφορετική ζωή, μία ζωή δίχως το αγαπημένο του/της πρόσωπο. Η απομόνωση και η αποφυγή από τις καθημερινές συνήθειες δεν βοηθά γιατί υποδηλώνει παραίτηση και η παραίτηση δεν είναι λύση! Λύση είναι η ενασχόληση με πράγματα που γεμίζουν θετικά συναισθήματα, η επαφή με κόσμο, μία βόλτα στη θάλασσα ή στο βουνό και η συνέχιση της καθημερινότητας.

Η συνειδητοποίηση της απώλειας και του κενού που νιώθει το άτομο είναι σκληρή αλλά στο τέλος γίνεται λυτρωτική γιατί το πένθος είναι μία απόλυτα φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού η οποία βοηθά το άτομο να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να συνεχίσει τη ζωή του.