Υπάρχουν ζευγάρια τα οποία στην πορεία της κοινής τους ζωής συνειδητοποιούν ότι πλέον δεν ταιριάζουν, δεν επιθυμούν τα ίδια πράγματα, δεν επιθυμούν ερωτικά ο ένας τον άλλον και όμως δεν παίρνουν την απόφαση του χωρισμού αλλά ζουν συμβατικά μαζί λόγω της διατήρησης του μύθου της οικογενειακής ευτυχίας!

Ο λόγος της ύπαρξης αυτού του φαινομένου είναι γιατί, στην ελληνική κοινωνία, έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση πως τα παιδιά χωρισμένων γονιών είναι παιδιά «προβληματικά». Έρευνες έχουν δείξει  ότι τα παιδιά μη χωρισμένων αλλά προβληματικών και δυστυχισμένων γονιών έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν δυσλειτουργίες στην καθημερινότητα τους και ψυχολογικά θέματα σε σύγκριση με παιδιά χωρισμένων γονιών τα οποία είναι μεγαλωμένα σε γαλήνιο και χαρούμενο περιβάλλον.

Ομολογουμένως η ιδανική κατάσταση, όχι μόνο για τα παιδιά αλλά για όλους τους ανθρώπους, είναι η οικογένεια να παραμένει ενωμένη όμως πολλές φορές τα ιδανικά δεν είναι αληθινά ή εφικτά. Πολλοί γονείς φοβούνται ότι θα δημιουργήσουν ψυχολογικά τραύματα στο/α παιδί/ά τους αν πάρουν την απόφαση του χωρισμού δίχως να αναλογίζονται το πόσο τραυματίζονται τα παιδιά όταν/αν γίνονται μάρτυρες λεκτικής, ψυχολογικής ή ακόμα και σωματικής βίας ανάμεσα στους γονείς.

Τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα σε οικογενειακό, είτε δυαδικό είτε μονογονεϊκό, περιβάλλον χαράς, αγάπης και ευτυχίας γιατί τους παρέχεται στοργή, συναισθηματική σταθερότητα και ασφάλεια την οποία έχουν ανάγκη προκειμένω να δομηθεί σωστά η προσωπικότητα τους δίχως ανασφάλειες και συμπλέγματα.